آفتاب مستقیم می تابید. هر چه پیش میرفتی گرما و عطش بیشتر میشد و رمل ها عمیق تر و داغ تر.
کم کم قدم برداشتن در رمل های عمیق و داغ دشوار میشد گویی وزنه هایی به پاهایت زنجیر کرده اند.
صدای نفس زدن ها به راحتی به گوش میرسید و هرم گرما و عطش در چهره ها نمایان می شد.
****
ما تنها چند قدم راه آمده بودیم و میدانستیم بزودی در مسیر با آب خنک و شربت از ما پذیرایی خواهد شد.
میدانستیم بزودی مسیر را بر میگردیم و در زیر سایبانی از شر گرما خلاص خواهیم شد
میدانستیم با کرم های ضدآفتاب و عینک های آفتابی زیاد هم خورشید زورش به ما نمیرسد.
****
اما.
تو رمل های داغ و سوزان را قدم نزدی. تو رمل ها را زندگی کردی. رمل ها رختخوابت بودند. رمل ها سجاده ات بودند رمل ها
دلت به شربت و آب خنک بین راهی گرم نبودمیدانستی در محاصره ی دشمن که باشی تو می مانی و عطش و عطش و عطش. وحتی آخرین قطره های جیره ی آبت را روی لبهای خشک و ترک خورده ی همرزم مجروحت ریختی.
وقتی خورشید با تمام توان آتش بر زمین میریخت تنها سایبانی که داشتی چفیه ایی زخمی و خاکی بود که
آن را هم هرگز سایبان نکردی. چرا که مردان خدا از هیچ دشواری و سختی گریزان نیستند و خود به استقبال دشوارترین ها می روند.
****
شهادت گوارای وجودتان باد که در کربلایی دیگر و در سرزمینی به نام #فکه تشنگی و عطش را شرمنده ی خود کردید.
درباره این سایت